35.000 αδέσποτα ζουν στη Μόσχα· κάποια εξελίσσονται με τρόπο αξιοπερίεργο
«Oι Μοσχοβίτες», λέει στους «Financial Τimes» η Σουζάν Στέρνταλ, μία δημοσιογράφος που ζει εδώ και έναν χρόνο με την οικογένειά της (και τον σκύλο της) στην πρωτεύουσα της Ρωσίας, «αποδεικνύονται συχνά παλαβοί όσον αφορά τα σκυλιά». Προσέξτε όμως, ο χαρακτηρισμός έχει διπλή έννοια. Ένα παράδειγμα: πριν από λίγα χρόνια, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, η Γιούλια Ρομάνοβα, ένα 22χρονο μοντέλο, επέστρεφε μαζί με το πολυαγαπημένο τεριέ της από το κατάστημα ενός σχεδιαστή που ειδικεύεται σε ρουχαλάκια για σκύλους. Φορώντας ένα μοντέρνο πράσινο τζάκετ, το τεριέ περπατούσε μαζί με την αφεντικίνα του στην αποβάθρα του πολυσύχναστου σταθμού Μεντελεγέφσκαγια. Εκεί συνάντησαν τον Μάλτσικ, ένα μαύρο αδέσποτο που είχε κάνει τον σταθμό σπίτι του. Ο Μάλτσικ γάβγισε στο ζευγάρι. Αντί όμως να απομακρυνθεί, η Ρομάνοβα έβγαλε από το ροζ σακίδιό της ένα κουζινομάχαιρο και μαχαίρωσε τον Μάλτσικ μέχρι θανάτου.
Το άγαλμα. Το μοντέλο συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε έναν χρόνο εγκλεισμού σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Έξω από τον σταθμό Μεντελεγέφσκαγια, ανώνυμοι Μοσχοβίτες χρηματοδότησαν την ανέγερση ενός μπρούντζινου αγάλματος του Μάλτσικ. Το μαχαίρωμα και το άγαλμα: οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όταν εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, η Σούζαν Στέρνταλ εντυπωσιάστηκε με την πανταχού παρουσία των αδέσποτων σκυλιών. Θέλησε να μάθει από πού ήρθαν, ποια είναι η ιστορία τους. Επισκέφθηκε λοιπόν τον Αντρέι Πόγιαρκοφ, έναν βιολόγο ειδικευμένο στους λύκους, εργαζόμενο στο Ινστιτούτο Οικολογίας και Εξέλιξης ΑΝ Σέβερτσοφ. Ο Πόγιαρκοφ μελετά τα αδέσποτα της Μόσχας από το 1979. Αδέσποτα, της είπε, υπάρχουν στη Μόσχα από τότε που υπάρχει η ίδια η πόλη. Κάποιος πήρε έναν σκύλο, τον εγκατέλειψε στον δρόμο, η ιστορία είναι γνωστή. Με το πέρασμα του χρόνου, ωστόσο, τόσο η συμπεριφορά όσο και η εμφάνισή τους άλλαξε, προσαρμοζόμενες στο συνεχώς μεταβαλλόμενο πρόσωπο της ρωσικής πρωτεύουσας. Τα αδέσποτα της Μόσχας τοποθετούνται πια κάπου μεταξύ κατοικίδιων σκύλων και λύκων· βρίσκονται στα πρώτα στάδια μιας αντίστροφης εξελικτικής μετάβασης, από την εξημέρωση προς την αγριότητα. Και λιγοστές είναι οι πιθανότητες μιας εκ νέου αντιστροφής αυτής της διαδικασίας. Πολλά αδέσποτα δεν αντέχουν τον περιορισμό εντός των τοίχων ενός σπιτιού.
Οι φύλακες, οι ζητιάνοι, οι «παρέες» και οι νυκτόβιοι
O Πόγιαρκοφ έχει χωρίσει τα αδέσποτα της Μόσχας σε τέσσερις κατηγορίες. Αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη άνεση με τους ανθρώπους τα αποκαλεί «φύλακες». Οι περιοχές τους τείνουν να είναι γκαράζ, αποθήκες, νοσοκομεία και άλλα περίφρακτα ιδρύματα. Οι «φύλακες» αναπτύσσουν στενές σχέσεις με τους ανθρώπους-φύλακες, που τους ταΐζουν. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι «ζητιάνοι»- «εξαιρετικοί ψυχολόγοι», επισημαίνει ο Πόγιαρκοφ. Είναι ο σκύλος που δείχνει να λαγοκοιμάται καθώς περπατούν δίπλα του άνθρωποι, αλλά σηκώνει αμέσως το κεφάλι μόλις βλέπει έναν «εύκολο στόχο»: «Θα πλησιάσει την καλοκάγαθη γριούλα και θα αρχίσει τις χαρές». Οι «ζητιάνοι» συναισθάνονται αμέσως ποιος θα σταματήσει για να τους δώσει φαγητό.Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει τους σκύλους εκείνους που προτιμούν την κοινωνική αλληλεπίδραση με άλλους αδέσποτους σκύλους. Βασική στρατηγική τους για την εξασφάλιση τροφής η αναζήτηση στους δρόμους και τους ανοιχτούς κάδους απορριμμάτων.
Τέλος, τα άγρια σκυλιά. «Γνωρίζουν τους ανθρώπους, όμως τους θεωρούν επικίνδυνους. Πιάνουν ποντίκια, αρουραίους, καμιά γάτα. Ζουν κατά κανόνα κοντά σε βιομηχανικά συγκροτήματα ή σε πάρκα. Προτιμούν να βγαίνουν βόλτα τη νύχτα, όταν κυκλοφορούν λιγότεροι άνθρωποι».
Τα «σκυλιά του Μετρό» είναι μια ξεχωριστή υποκατηγορία. «Εμφανίστηκαν για τον απλό λόγο ότι τους επιτρέπεται η είσοδος», λέει ο Αντρέι Νερόνοφ, ένας συγγραφέας και ειδικός στη συμπεριφορά των ζώων που έχει «δουλέψει» με την Κόνι, το μαύρο λαμπραντόρ του Βλαντίμιρ Πούτιν. Στους σταθμούς του Μετρό, επισημαίνει, ζουν, ιδιαίτερα τον χειμώνα, περίπου 500 αδέσποτα, αλλά μόνο καμιά 20αριά έχουν μάθει ναχρησιμοποιούν το Μετρό. «Συνέβη σταδιακά, αρχικά ως ένας τρόπος να διευρύνουν την περιοχή τους. Αργότερα, έγινε τρόπος ζωής. Γιατί να πάνε με τα πόδια όταν μπορούν να μετακινηθούν με τις δημόσιες συγκοινωνίες;».
Και πώς προσανατολίζονται; «Με διάφορους τρόπους. Αντιλαμβάνονται πού βρίσκονται με τη μυρωδιά, αναγνωρίζοντας το όνομα του σταθμού από την ηχογραφημένη φωνή του εκφωνητή, από τα χρονικά μεσοδιαστήματα... Αν, για παράδειγμα, έρχεσαι κάθε Δευτέρα και ταΐζεις έναν σκύλο, τότε ο σκύλος αυτός θα ξέρει πότε είναι Δευτέρα και τι ώρα να σε περιμένει».
«Κάνουν τη ζωή στην πόλη πιο ενδιαφέρουσα»
Τα «αδέσποτα του Μετρό» έχουν στη Μόσχα δικό τους σάιτ. Στο www. metrodog.ru, επιβάτες δημοσιεύουν φωτογραφίες και βιντεοκλίπ, ψηφίζοντας καμιά φορά το εξυπνότερο όλων. Με τα χρόνια, η σχέση των Μοσχοβιτών με τα αδέσποτα έχει αλλάξει πολύ. Επί σοβιετικής περιόδου ήταν ελάχιστα, αφενός δεν έβρισκαν φαγητό να επιβιώσουν, αφετέρου η κυβερνητική πολιτική προέβλεπε αιχμαλωσία και θανάτωση. Το 2002, ο δήμαρχος της Μόσχας, ο Γιούρι Λούζκοφ, απαγόρευσε τη θανάτωση των αδέσποτων και υιοθέτησε μια νέα στρατηγική στείρωσής τους και κατασκευής καταφυγίων. Περισσότερα από 30 εκατομμύρια δολάρια δόθηκαν πέρυσι για την κατασκευή 15 καταφυγίων. Τα αδέσποτα όμως είναι πολλά, οι προσπάθειες ανεπαρκείς και κάποιοι πιέζουν για επιστροφή στην τακτική της αιχμαλωσίας και θανάτωσης. Ο Αλεξέι Βερεσάγκιν, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής που συνεργάζεται με τον Πόγιαρκοφ, δεν θέλει ούτε να ακούει κάτι τέτοια. «Μεγάλωσα με τα αδέσποτα», λέει. «Προσωπικά, πιστεύω πως κάνουν τη ζωή στην πόλη πιο ενδιαφέρουσα».Σε αριθμούς
35.000
αδέσποτα ζουν στη Μόσχα 33 αδέσποτα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο είναι η πληθυσμιακή τους πυκνότητα 10 έτη είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων η διάρκεια ζωής τους 3% πιθανότητες έχει να επιβιώσει ένας κατοικίδιος σκύλος που εγκαταλείπεται στον δρόμο 400.000
αδέσποτα υπολογίζεται πως ζουν στην Ελλάδα, τα 90.000 στην Αττική
ΠΗΓΗ : http://www.tanea.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου